στο φεγγαρόφωτο

Ήταν απόγευμα.
Μια μικρή φλογέρα
στο ένα χέρι κρατούσα,
εσύ ήσουνα απούσα.
Διέσχιζα τον άνεμο
χρώματα πεταμένα παντού,
συνάντησα μια Μούσα.
Κλεμμένες ρόγες
από σταφύλι γι' αντάλλαγμα,
μια μικρή φλογέρα
στο ένα χέρι.
Απλές μουσικές κρυστάλλινες φωνές.

Γονατιστός καθώς στεκόμουν
μια ημίθεα αγαπούσα.
Δεν προέτρεχα.
Κλεισμένοι στην αλμύρα
δεχτήκαμε ένα δώρο
που μας έφερε ο Προμηθέας.
Η μέρα τελείωσε έτσι, για μας.

Κρυφή ανάμνηση τώρα,
επίπεδη, σ' εν' άδειο πορτοφόλι
τι ζητάν απ' τον Παράδεισο
επιτέλους οι διαβόλοι;

Μια πενιχρή αμοιβή τα όβολα,
σκιές, αγάλματα της κίνησης,
γλύπτης ενός παραβολικού Οδυσσέα
και μιας υπερβολικής πρότασης.
Παροπλισμένοι, οξειδωμένοι ακόλαστοι,
μυστικοί ήρωες ενός απογεύματος
κοντά σε μια θάλασσα.

Σκεπασμένοι, ακούραστοι
να ερωτευόμαστε σκιές
απ' το φεγγαρόφωτο
σ' ένα άγνωστο μέρος.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "στο φεγγαρόφωτο"