Το μέσα μου είναι σιωπή,
όχι γαλήνη, μα πληγή.
Ηχούσαν κάποτε φωνές,
τώρα απέμειναν σκιές.
Απλώς υπάρχω και κοιτώ,
σε ένα απέραντο κενό
που κάπως μέσα μου απλώνει
και ό,τι είμαι, το τελειώνει.
Είναι ψυχρή, βαριά βροχή,
στάζουν με σκέψεις οι λυγμοί.
Ένα βουβό, βαρύ σκοτάδι,
που με κατάντησε ρημάδι.
Και κάπου μέσα στη σιγή,
Σιγόσυρτη αναπνοή,
σαν να μην είπε ακόμα η νύχτα
την πιο βαθιά της προσευχή.
από την συλλογή
"Τα φυσικά μετά"
με τίτλο "Το σύμπαν εντός"
(*) Το ποίημα είναι μια ερμηνεία του εντός σύμπαντος. Με δεδομένο το προσωποποιημένο σύμπαν όπου ο παρατηρητής στέκεται ως σημείο αφετηρίας, το παρατηρήσιμο σύμπαν είναι το Ερμητικό "όπως έξω", η μια κατεύθυνση του άξονα ενώ η άλλη είναι το "έτσι και μέσα", ότι υπάρχει εντός.
