στην ομίχλη και στο σκοτάδι

Στο απόλυτο σκοτάδι
ο ορίζοντας είναι τόσο μακρυά,
που λίγο αν περπατήσεις
θα πέσεις επάνω του νομίζεις.
Παρόλα αυτά ακόμη είναι μέρα.
κι η ομίχλη όσο πάει
πυκνώνει και πυκνώνει
κι ο κάμπος όσο πάει
και λιγοστεύει
και τα βουνά εξαφανίζονται
και τα σπίτια χάνονται
κι η λέξη δεν τελειώνει
κι η εικόνα σου θολώνει
κι όσο πάει και απομακρύνεσαι
και θα χαθείς όπως είσαι
χωρίς να μικρύνεις καθόλου,
δεν χρειάζεται καθόλου να μικρύνεις
θα χαθείς όπως είσαι στο χάος της ορατότητας μου.

Η ομίχλη όσο πάει και πυκνώνει
κι η λέξη δεν τελειώνει
ώσπου να πέσει το απόλυτο σκοτάδι.
Σκοτεινιάζει και 'χει ομίχλη
κι η πρόταση μόλις άρχισε
κι η λέξη δεν τελειώνει.

Σε βλέπω,
στο πρόσωπο σου, σκούρα
και ανοιχτά τα χρώματα σου.
Μεσ' την ομίχλη
υπερέχεις στ' όμορφο τοπίο.
Άσπρα γύρω μας.
Σκούρα και μουντά
τα χρώματα σου,
κόκκινο το χώμα που πατάς.
Κι όλοι περιμένουμε να γίνουμε
ένα στο σκοτάδι.
Ορατότητα μηδέν,
στο χάος του βλέμματος μου
κι η μέρα μας εγκατέλειψε,
αγκάλιασε με.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "στην ομίχλη και στο σκοτάδι"