ερωτικό

Η ερωτική σου ιαχή,
μαχαίρι στα νεφρά βαθιά χωμένο
τα νύχια σου.
Πολλαπλασιασμός σαρκός
ίχνη προσώπου στο φιλί μου
και στους καρπούς απ' τα χέρια σου
τα χέρια μου.

Η γεύση σου στο στόμα μου
κι οι ματωμένες αυλακιές
ερωτικό μου λάφυρο
που άφησες πριν φύγω.

Σπασμωδικές λάγνες κινήσεις
στα λιγωμένα σωθικά,
πρόταση απ' τα χείλη σου
στο τεντωμένο
της επιθυμίας σου σχοινί,
το υπογάστριο βρήκα.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "ερωτικό"

στίγμα

Στίγμα.
Σημείο σύγκρισης δυναμικότητας στο χώρο.
Σημείο αναφοράς.

Αναφέρομαι,

στην βραχνή φωνή σου
που σπάνια επεκτάθηκε στο χώρο
και στην τεθλασμένη της πορεία,
στην οπτική άποψη των ματιών σου,
στην αναντικατάστατη πραγματικότητα
του είναι σου
και στην απρόσμενη επιθετικότητα σου.

Στο τελευταίο δάκρυ που κύλισε
και διέγραψε τη μορφή σου,
το πρόσωπό σου,
διέγραψε τη σιωπή σου.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "στίγμα"

τηλεφώνημα

Ένας παλιός καλός φίλος,
μια γνώριμη φωνή
ακόμη και μια άγνωστη.
Κάποιος που ζήτησε συγνώμη
και μετά εξαφανίστηκε,
χωρίς καν να δούμε τη μορφή του.
Κάποιος που μας έψαχνε.
κάτι που περιμέναμε
και κάναμε ελπίδες
ότι θα 'ρθει να μας συναντήσει
έστω και από μακρυά.
Κάτι που ζητούσαμε απεγνωσμένα.
Ένας απλός συνδυασμός
λογικών σκέψεων και πραγμάτων.
Και πάλι κάτι που περιμέναμε.
Ν' ακούσουμε τη φωνή σου,
έστω και από ένα τηλεφώνημα
να σβήσουμε τη σιωπή σου.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "τηλεφώνημα"

συμμετρία

Η απλούστερη μορφή
που περιελάμβανε ήταν ο κύκλος.
Όλα τα άλλα ήταν απλά,
μπερδέματα στο μυαλό μου.
Σε μια μοιρασμένη ψυχή-οικόπεδο
ψάχνω αρχαιοκάπηλος
κομμάτια του κορμιού σου.
Θέλω να δω αν είναι τα δικά σου,
ν' αρχίσω θέλω ξανά
τη διαδικασία της θλίψης.
Θυμάμαι που μου λεγές ότι φοβάσαι
όταν με έβγαζες από το μαρμάρινο θέατρο.
Και 'γω δεν έβλεπα.
Δυό αστυνομικοί πιο κάτω
μας αγριοκοίταζαν.
Ανανεωμένος, απείραχτος,
με αεροδυναμικό σχηματισμό,
στην κατακόρυφη μορφή
θα περιμένω ως πότε;

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "συμμετρία"

πρώτη φορά ήταν

Η πρώτη φορά στα μάτια μου,
ήταν η απλή μορφή του είναι σου.

Η πρώτη φορά στα χέρια μου ήταν,
όταν σε "πέταξα" από το
παράθυρο του πέμπτου,
στις ταράτσες με τους κήπους
και τα ξεραμένα τους λουλούδια.

Η πρώτη φορά που σε άφησα να φύγεις ήταν,
όταν δεν μου είπες την αλήθεια.

Η τελευταία φορά που σε συνάντησα ήταν,
όταν ήρθες να μου πεις ψέματα
για να μάθω τι σου συμβαίνει.

Την άλλη φορά που θα σε δω,
θα σε χαστουκίσω ξανά.

Η τελευταία ανάμνηση από σένα,
βρίσκεται στο μέσο όρο των εικόνων
που άφησες πίσω σου.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "πρώτη φορά ήταν"

στην ομίχλη και στο σκοτάδι

Στο απόλυτο σκοτάδι
ο ορίζοντας είναι τόσο μακρυά,
που λίγο αν περπατήσεις
θα πέσεις επάνω του νομίζεις.
Παρόλα αυτά ακόμη είναι μέρα.
κι η ομίχλη όσο πάει
πυκνώνει και πυκνώνει
κι ο κάμπος όσο πάει
και λιγοστεύει
και τα βουνά εξαφανίζονται
και τα σπίτια χάνονται
κι η λέξη δεν τελειώνει
κι η εικόνα σου θολώνει
κι όσο πάει και απομακρύνεσαι
και θα χαθείς όπως είσαι
χωρίς να μικρύνεις καθόλου,
δεν χρειάζεται καθόλου να μικρύνεις
θα χαθείς όπως είσαι στο χάος της ορατότητας μου.

Η ομίχλη όσο πάει και πυκνώνει
κι η λέξη δεν τελειώνει
ώσπου να πέσει το απόλυτο σκοτάδι.
Σκοτεινιάζει και 'χει ομίχλη
κι η πρόταση μόλις άρχισε
κι η λέξη δεν τελειώνει.

Σε βλέπω,
στο πρόσωπο σου, σκούρα
και ανοιχτά τα χρώματα σου.
Μεσ' την ομίχλη
υπερέχεις στ' όμορφο τοπίο.
Άσπρα γύρω μας.
Σκούρα και μουντά
τα χρώματα σου,
κόκκινο το χώμα που πατάς.
Κι όλοι περιμένουμε να γίνουμε
ένα στο σκοτάδι.
Ορατότητα μηδέν,
στο χάος του βλέμματος μου
κι η μέρα μας εγκατέλειψε,
αγκάλιασε με.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "στην ομίχλη και στο σκοτάδι"

μακρυά κοντά

Μια ύστερη απόφαση.
Η ματιά της, η πρόφαση.
Κάτι που θέλω
κάτι που πάντα ήθελα,
βλέπω ότι ούτε και τώρα
πρόκειται να γίνει.
Συνέχισα ως κάτω,
κάτω στα φώτα.

Ακόμη και 'δω,
τόσο μακρυά,
αυτός ο νότιας,
τη μυρωδιά της
θάλασσας σου φέρνει.
Το νυσταγμένο σου κορμί
κρύο στο ζεστό αέρα,
φωτιά στη ζωντανή ψυχή σου.

Σε λυπήθηκαν άλλοι δύο σήμερα.

Είσαι μακρυά,
μα πως γίνεται
ν' ακούγεσαι δίπλα μου.
Αυτός ο νοτιάς,
αντίλαλος στις ερειπωμένες
αποθήκες της αποβάθρας.
Τα λιγοστά της φώτα
στα βρεγμένα της μπλόκια.
Αυτός ο νότιας,
στη θάλασσα σ' έχει πάει
κι ακούγεσαι μακρυά,
ενώ περπατάς δίπλα μου.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "μακρυά κοντά"

τα τρένα της σιωπής

Τα τρένα της σιωπής
δεν έφτασαν ακόμα.
Ένα τοπίο είναι οι γραμμές
βαθιά μεσ' το χειμώνα.
Ο αέρας που φυσά
δεν πρόφτασε
το κλάμα να σου πνίξει.
Το γέλιο σου
δεν μπόρεσε
να με παραπλανήσει.
Φεύγω αύριο,
μπόρεσα μονάχα να σου 'πω
βαθιά μεσ' το σκοτάδι.
Το ύφος της απόγνωσης
τα τρένα της σιωπής
φεύγω αύριο νωρίς,
μη με καθυστερείς.

από την συλλογή

"Πληγωμένοι εραστές"

με τίτλο "τα τρένα της σιωπής"

η πόλη της σιωπής

Η πόλη της σιωπής
μιας γαλήνης αφάνταστα χλωμής.
Ένα κοίταγμα, σκίρτημα,
μια ένδειξη ζωής
στ' αβεβήλωτα μπαλκόνια.

Το τράνταγμα της νιότης
μιας πολυδιάστατης εικόνας.
Ο ήχος του αέρα
μιας κρυπτογραφημένης
περίεργης φωνής.

Η συνδυαστική ανάγλυφη φροντίδα
κι ένα ψαροπούλι που έπεφτε.
Φωνές και λόγια, εικόνες,
κατεστραμμένοι παρθενώνες
μιας άλλης κατοχής.

Το τέλος της απρόσμενης
άρρωστης προσταγής,
σ' ένα δωμάτιο πιασμένο
με μπουλόνια.

Σε μια λασπωμένη απαγγελία,
συρμάτινα μεταξένια στολίδια.
Μια δύσπιστη
ιδεολογική ομοιοκαταληξία.

Μια σάπια πόρτα
πεταμένη στο πάτωμα.
Ένα κουβάρι,
κολίγοι καρπωμένοι ιδρώτα,
μια περιπέτεια.

Μια υπόθετη
σάπια ανάμνηση
κι ένας κανίβαλος
που επέζησε από τον πόλεμο.
Στο τουρνουά
μιας ατέλειωτης μπόρας.

από την συλλογή

"Ερωδιοί του θανάτου"

με τίτλο "η πόλη της σιωπής"

σπασμένη αγάπη

Η τελευταία σημαία
έπεσε για σήμερα,
νωρίς το απόγευμα
πριν φύγει ο ήλιος,
πριν βγει ο αέρας.

Και τα κομμάτια
μαζεμένα μέσ' απ΄ τη σκόνη.
Μ' αγάπησες.
Νωρίς το απόγευμα
σε πήρα και περπατήσαμε.
Με χρώματα και σύννεφα
στολίσανε κι απόψε
την πατρίδα.
Νωρίς το απόγευμα
πριν ξεσπάσει πλημμύρα
Κι είχες πεθάνει
χωρίς καν να γευτείς
την αλμύρα.

Το τελευταίο κάστρο
το γκρεμίσανε σήμερα.
Και 'συ,
σε κομμάτια έσπασες
αργά το βράδυ,
και μόνο τα γόνατα σου
ξεχωρίζανε λυγισμένα,
πνιγμένη από τον Άδη
απόψε ήσουνα
θαμμένη στο σκοτάδι.

από την συλλογή

"Ερωδιοί του θανάτου"

με τίτλο "σπασμένη αγάπη"

πάνω σε μια πέτρα...

Το φως σαν ήρθε
και η γη γυρνούσε,
πάνω σε μια πέτρα
περίεργες γραμμές,
και πάνω σ' αυτές
ζωή κυλιέται.
Ο ήλιος καίει
κι η θάλασσα αλμύρα γεμίζει
πάνω σε μια πέτρα
πάνω σ' ένα κρεβάτι,
γεμάτο ζωή ένα σώμα.
Άγαλμα κρύο παγερό
πάνω σ' ένα μαρμάρινο βάθρο.
Πάνω σε μια πέτρα μόνο,
έγραφε χρόνια πολλά,
πάνω σε μια πέτρα
ξανά και ξανά.

κορδόνια, φώτα, κάτασπρη,
πληγή, στοργή, ανέλπιστη,
ζωή, φωτιά, αδύνατη,

ξανά και ξανά.
Η βροχή σε σαπίζει
ο αέρας σε ξηραίνει
με τα μάτια γυμνά
που ο ήλιος στα καίει
πάνω σε μια πέτρα,
πάνω σ' ένα μεγάλο βράχο
που σε βλέπω να πέφτεις
Αιγαίο πέλαγος,
γύρω από μια πέτρα
και πάνω σ' αυτή.

από την συλλογή

"Ερωδιοί του θανάτου"

με τίτλο "πάνω σε μια πέτρα..."

οδοιπορικό στο σκοτάδι

Τις νύχτες που γευτήκαμε
τις μέρες που τελειώσανε
χτυπούσαν οι καμπάνες.
Δυό μέρες προσπαθούσαμε
να φτάσουμε εδώ,
εδώ που 'μαστε τώρα.
Δυό νύχτες προσπαθούσαμε
να κλείσουμε τα μάτια μας,
οι αναμνήσεις έντονες
και τα σημάδια νωπά
που είχαμε στην πλάτη.
Πονούσες,
και δεν είπες μια λέξη
προτού να πεθάνεις.

από την συλλογή

"Ερωδιοί του θανάτου"

με τίτλο "οδοιπορικό στο σκοτάδι"

Η επιγραφή

Η φωτεινή επιγραφή,
στολίδι στα πεζοδρόμια της.
Ξεψαχνίζω τους δρόμους.
Έξω στο κενό
έντονα μια άγνωστη
παρουσία παραμονεύει.
Έξω στο κενό
η φύση στολίδι,
μακρυά απ' τον ωκεανό.

Μόνος, ανάμεσά τους περπατώ.
Οι εργάτες να φορτώσουν
προσπαθούν στο φορτηγό,
τα κασόνια με τις άδειες μποτίλιες.
Ο κ. Καθηγητής με καινοτομίες
προσπαθεί να γεμίσει τη ζωή του,
υποσχόμενος λάτρης του σαδομαζόχ.

Απέναντι, ο κινέζικος πολιτισμός
γνωστός από αρχαιοτάτων χρόνων.

από την συλλογή
"Ερωδιοί του θανάτου"
με τίτλο "Η επιγραφή"

Από που το πιάνει κανείς...

Να θέλεις να πεις τόσα και τόσα και να μην ξέρεις από που να αρχίσεις, πως να το πιάσεις το θέμα και που να το τελειώσεις.
Τελικά τι είμαστε? Είμαστε εμείς που αποφασίζουμε ή νομίζουμε έτσι, ή είναι όπως λέει ο Arthur Koestler "είναι κάποιος μέσα μας που είναι πιο πολύ εγώ από τον εαυτό μας"?...
...άντε και πες ότι εγώ το πιστεύω αυτό το πράγμα με τους άλλους που δεν το πιστεύουν τι γίνεται? Πως να υπάρξει συνεννόηση, όταν όλοι βάζουν το άτομο τους πάνω από το σύνολο, και μη μου πεις ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Δες γύρω σου τι γίνεται... π. χ. δες την ελληνική πολιτική...
(και δεν κολλάμε σε αυτό, παράδειγμα είναι απλώς...)
κυκλοφορούν άτομα στην πιάτσα που τους "φτύνουν" και αυτοί λένε "ψιχαλίζει" και παρόλα αυτά δεν έχουν ντροπή μέσα τους να κάτσουν σπίτι και να μην ξαναβγούν.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό, είναι που ταλαιπωρούν μια χώρα, ένα λαό, μια κοινωνία ολόκληρη στο σύνολο.
Πως όμως να πεις ψέματα σε όλους αν δεν ξεκινήσεις από τον πρώτο? Μετά τον δεύτερο και ούτω καθεξής.
Μα καλά και σε αυτή την πορεία του ψέματος δεν βρέθηκε κάποιος "χριστιανός" να "δώσει" σε αυτόν τον ψεύτη "μία" με ένα "πατόφτυαρο" στο κεφάλι να τον συμμαζέψει και καταφέρνει με το ψέμα και την κοροϊδία να κάνει καριέρα?
Μήπως βολεύει και τους άλλους???
Και αφού έτσι χτίζουμε μια κοινωνία του ψέματος που όπως περίτεχνα οι γείτονές μας την λένε γιαλάν ντουνιά, ψεύτικε κόσμε δηλαδή, έρχεσαι εσύ
ο μόνος και έρημος σαν τον πολεμιστή του φωτός του Paulo Coelho και λες...

Αληθινά μα ψεύτικα
υπάρχουν δεν υπάρχουν,
υδάτινα ζαρώματα
τρόποι έκφρασης
της πραγματικότητας κανένας!
Χίλιες και δυο τεχνικές
προσέγγισης υπάρχουν.
Συνειδησιακά πουλημένοι.
Λατρεύω την διαφορετική
πυκνότητα υφή διαφορά
νερού - αέρα.
Το μόνο που χαίρομαι ανάμεσα
στους συνειδησιακά πουλημένους.
Ανύπαρκτοι, υπαρξιστές του δήθεν.
Διεφθαρμένοι αδιάφοροι
δείχνουν να διασκεδάζουν
Τα κόβουν και τα ράβουν
όπως αυτοί θέλουν να δείχνουν
και 'γω δίπλα σ' αυτούς μοιάζω
συνειδησιακά πουλημένος.

Το παραπάνω κατασκεύασμα
είναι του υπογράφοντος του ιστολογίου
από την συλλογή
"Ερωδιοί του θανάτου"
με τίτλο "συνειδησιακά πουλημένοι"