με τα πανιά σου ξεσκισμένα
απ’ ανέμους που δεν σε σέβονται.
Σε ντύνουν με σημαίες
και σ’ αφήνουνε γυμνή,
σε φωνάζουν Πατρίδα
και σ’ ανταλλάσσουν με καρέκλες.
Τα παιδιά σου φεύγουν λυπημένα
δεν τα διώχνεις, μα δεν τα κρατάς.
Οι γέροντές σου ξεχασμένοι στα χωριά,
κι οι δρόμοι σου γεμάτοι φωνές,
ανυπολόγιστες κραυγές.
Σε ποιον δίνεσαι; Σε ποιους τώρα μιλάς;
Σε ποιες οθόνες, σε ποιους προσκυνημένους;
Σε ποιους θεούς ελπίζεις;
Σε χέρια που σε δένουν στο σκοτάδι;
Σε λένε Ιδέα, μα σε μετρούν σε ψήφους και σε ποσοστά;
Που σε μνημονεύουν με δάκρυ μα σε ξεχνούνε στο μπαξίσι;
Αχ Πατρίδα…
σε τίνος τα χέρια χαροπαλεύεις;
από την συλλογή
"Ερωδιοί του θανάτου"
με τίτλο "Πατρίδα"
